ΤΡΟΥΛΗ ΓΕΩΡΓΙΑ (Ανθολογία)

Ολόκληρο ωάριο η Γη που ένας κομήτης ανεπιτυχώς την θέλει και απλώνει υδρόγειες Λέξεις από την υγρασία του μισοφαγωμένου φεγγαρόφωτου έως της αναμονής το ανεκπλήρωτο ίσως…

Πάνω στη διαμάχη του τρένου με τη ροή της ράγας, πάνω στην ίδια τη λέξη ΦΥΓΗ στέκομαι χρόνια ολόκληρα και το Φ γίνεται ΥΨΙΛΟΝ Γάμμα και Ήττα και στέκομαι συνέχεια σαν νεφέλωμα πάνω από σπίτι που κάνει πάντα το σπίτι να μην φαίνεται τα παράθυρα οι πόρτες οι συνδαιτυμόνες της έπαρσης. Έτσι, τίποτα από τη Φυγή δεν τρέμει, τίποτα από τη στασιμότητα πάνω και τα γράμματα συνεχώς επιζωγραφισμένα σημεία του ίδιου καλά συντηρημένα στο αναπόδραστο μέχρι να φύγουν οι ένοικοι οι αγοραστές οι γρεμοσαστισμένοι διαβάτες τα θεμέλια του εφήμερου κι όλη η φασαρία να διαλύσει το νέφος στο πιο λίγο του ουρανού και να ταξιδέψει κάπου. Έτσι, σου λέω πάνω στο τρένο, πάνω στο κάθισμα πάνω στη ράγα πάνω στην ταχύτητα του ίδιου του δρόμου που εν ξέρεις πού θα φτάσει να τελειώσει το σίδερο να γίνει κασσίτερος χαλκός ασημένιο χρυσάφι και μετά πάλι θάλασσα και μόνον πλαγκτόν σε πρώτη ύλη ο αλληλοσπαραγμός η επαναφορά η φυγή  (Η Φυγή της Γεωργίας Τρούλη, από τη συλλογή Ακρογωνιαία πορεία στο ΚΑΙ)

Πριν εισέλθετε βεβαιωθείτε ότι ο Έρωτας- Άνθρωπος έχει σταματήσει κανονικά πίσω από την πόρτα

Αφέθηκε να κοιμηθεί την εξής ιστορία: ένα τριζόνι που κουβαλάει ολόκληρες νύχτες καλοκαίρι μέσα στο μονότονο της φωνής, ένα σημείο άμμου ξανθή ηφαιστειακή χρυσίζουσα, κόκκος που καταλήγει στη διαστολή του σύμπαντος, ένας χαλαζίας βαθιά γαλάζιος με ανυπόφορο τρόπο ξεχασμένος σε μια βραχώδη ανάμνηση, ένα σκουλήκι που κουλουριάζει από φόβο το λαστιχένιο του βήμα, ένα φλαμίνγκο που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, στις προσδοκίες του Ciacometti και στο απαλό ροζ του δέρματος… Δέρμα ένας διαρκής χωρισμός… Έρχεται η τρέλα… Θα ανακοινωθεί το τελετουργικό μιας εκτέλεσης. Κεφάλι: η υδρόγειος, Σώμα: το χάος και τα Αστέρια, παλιά παρτίδα Ονείρου παίρνουν διάταξη άλλη ακριβώς στο σημείο που ανέβει κόκκινο και προειδοποιεί πριν εισέλθετε στο θάλαμο βεβαιωθείτε ότι το κενό βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον πόρτα! Σόι πάει το βασίλειο – λένε – και η αυτοκρατορία των αισθήσεων βρίσκει την πρώτη τρωτή στάλα…

ΤΟ MUTE ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ (Είσοδος 1)

Ένας άνθρωπος πήγαινε δυο τρεις φορές την ημέρα

Για ύπνο. Στη διαδρομή για τον ύπνο ονειρευόταν

Ότι θα πάει να κοιμηθεί, Η διαφάνειά του ήταν απρόσωπη

Κάποια στιγμή έκανε μια απλή μετατόπιση της εικόνας

Συνειδητοποίησε πως τα όνειρα τα καταβροχθίζει κανείς

Με όλες του τις αισθήσεις και την ίδια στιγμή

Όλες οι αισθήσεις είναι σε λήθαργο

Αφέθηκε να κοιμηθεί την εξής ιστορία

Ένας διαρκής διχασμός η διαδρομή

Καταλήγει να γίνει ο διχασμός άλλη ταυτότητα

Ένας νεογέννητος κόσμος μια άλλη ταυτότητα

Ένα πιάνο με 64 νότες και 32 δόντια λευκά

Και έτοιμα για κατάποση

Ένα τριζόνι που κουβαλάει ολόκληρες νύχτες

Καλοκαίρι μέσα στο μονότονο της φωνής

Ένα σημείο άμμου ξανθή ηφαιστειακή

Χρυσίζουσα κόκκος που καταλήγει

Στην διαστολή του σύμπαντος

Ένας χαλαζίας βαθιά γαλάζιος

Με ανυπόφορο τρόπο ξεχασμένος

Σε μια βραχώδη ανάμνηση

Ένα σκουλήκι που κουλουριάζει από φόβο

Το λαστιχένιο του βήμα

Ένα φλαμίνγκο που στέκεται στο ύψος

Των περιστάσεων

Στις προσδοκίες του Ciacometti

Και στο απαλό ροζ του δέρματος

Δέρμα ένας διαρκής χωρισμός

Τίποτα δεν γεννιέται με πόνο

Αλλά γεννάει τον πόνο – λένε

Και φτάνουν εκείνα τα δελφίνια

Που όλα τα αρσενικά έχουν δέρμα ροζ

Γεμάτο ουλές από τη μάχη με το νερό

Με το πλαγκτόν με το ίδιο

Και το νερό να κρύβει τόσο δέρμα στα κύματα

Και τόσο αλάτι στη διαφάνεια

Φθάνουν εδώ ν’ ακούσουν το τραγούδι

Της λειχήνας

Χορευτικά και πισθάγκωνα

Έρχεται η τρέλα

Και πάλι έρχεται ο διχασμός

Διαρκής ηχηρός ανήκουστος

Συγκεντρωμένη απειλή προπατορικού

Αφηγήματος – ο κόσμος

Που κρέμεται από μια κλωστή βαρύτητα

Η λογική και έχει ακόμη ύλη συμπύκνωση

Χρώμα γεωμετρικό γαλάζιο υπέρυθρο

Σχήμα μυρωδιά – Εκεί

Θα ανακοινωθεί το τελετουργικό μιας

Εκτέλεσης

Κεφάλι: η υδρόγειος

Σώμα: το χάος

Και τα αστέρια (παλιά παρτίδα ονείρου)

Παίρνουν διάταξη άλλη

Φτιάχνουν λεπίδα ασημίζουσα

Και αιχμηρή έτοιμα να αποκόψουν

Ό,τι κοχλάζει χαίνει αντιδρά δακρύζει

Σαν το κολόβωμα του κολοβώματος

Που είναι πυώδες γαλαζοπράσινο

Και με πεισματική εμμονή κάνει

Κύκλους

Γίνεται η αποκοπή

Το κεφάλι υδρόγειος (Πόσο οι αυλακώσεις

Της υδρογείου μοιάζουν με εγκέφαλο

Ανθρώπου)

Κραυγάζει ο δήμιος Άστρος με την ορμή

Της απόφασης Έπειτα κενό μαύρο

Αποφα/σειστικό από/φασιστικό τελειωτικό

Γεμάτο ψύχος και πυρετό και ψύχος

Όμως με μεγάλη ταχύτητα η δεύτερη γη

Η σχεδόν δίδυμη σχεδόν σιαμαία

Ένα άλλο κεφάλι υδρόγειος από δύο σκέλια

Βαρυτικής ακτίνας

Με την ίδια αναγλυφικότητα

Την ίδια αναγλειψιμότητα των ανθρώπων

Τα ίδια βουνά περιπαθείς κοιλάδες υψίπεδα

Την ίδια συστροφή του χρόνου

Την ίδια μέτρηση την αποφυγή

Τη μεγέθυνση του Εγωτικού κυττάρου

Του ευκαρυωτικού

Του σαφώς προσδιορισμένου

Του εκ του μηδενός εκπορευόμενου

Το συν ψυχή και νερό συνδοξαζόμενο

Του τέλους που καταλήγει

Στην αφύσικη ακοή

Ενός υδραργύρου

Που ζεματάει

Του ύπνου που χαίνει

Του νεφρίτη που κάθισε

Στο ροδαλό

Του προσώπου

Στον ήχο του δελφινιού

Στην ακρόαση

Γίνεται η αποκοπή

Η διάσπαση

Τα αστέρια παίρνουν τη συνήθη διάταξη

Ωρίωνας

Μικρή και μεγάλη επαναφορά

Και κάθε βράδυ το ίδιο

Κανένας πλανήτης δεν υπέστει τόση

Κρανιοτομή από τα αστέρια τη λάμψη

Τον Δήμιο Άστρο

Τόσος αποκεφαλισμός και η γη μια σαύρα σφαίρα

Που ξαναγεννάει ουρά κεφάλι πρόσωπο μάτια

Ρουθούνια χέρια κορμό

Ξυπνάει σε μια συνεχή εκκοίλανση της

Πραγματικότητας

¨Ένα σώμα από άκρο εις άκρον ερωτικό αποχαυνωτικό

Αρπαχτικό και υπέροχο

Ένας ολόκληρος κόσμος

Η απαλή μετατόπιση της εικόνας έγινε

Διαφάνεια περατή

Προσωποποιημένη

Αφέθηκε να κοιμηθεί και να αφηγηθεί

Έναν διχασμό

Στην Τρίτη τέταρτη διαδρομή για τον ύπνο

Αφέθηκε

[από τη συλλογή ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2013]

ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΙ

Όταν ναυάγησαν μέσα σ’ εκείνο το ξύλινο τετράγωνο συρτάρι

γεμάτο ουσιαστικά και προθέματα

Γρήγορα και χιλιοειπωμένα το μετέτρεψαν σε βάρκα

Για κουπιά βαλαν τα χέρια που προεξείχαν απ’ τα ακροδάχτυλα

Άρχισαν επανάληψη και ίδιο –κρότος στην κίνηση

Βούλιαγμα σε κενό αέρος

Και νόμιζαν από κάτω θάλαττα

Και νόμιζαν από πάνω τοίχο που κρεμόταν διάστημα

Σε κρίκους πόρτας η πετονιά

Και για συντεταγμένες είχαν λέει

Τα πουλιά στην θάλασσα και σε ουρανό τα ψάρια

Δεν άκουγαν κρωξίματα Και

Κάποτε οι λέξεις κροτάλιζαν από ενταφιασμό

Στην σιωπή

Νόμιζαν πως πήγαιναν – Φρικτή ακρογωνιαία πορεία

Στον Χάρτη

Αφήνανε σημάδια και κιτρινίλα – Τόνους, κόμματα, προσκόμματα

Και κοχύλια ν’ ακούν απέραντα

Νομίζανε κυματισμό τους

Υφάλους

Και τα κρυμμένα νοήματα στους αχινούς των μαλλιών τους

Απόηχος – οι συντεταγμένες πολύ πλησιάσαν στο επικίνδυνο

Και γίναν παράλληλοι

Και έγινε σύνθλιψη

Και το βλέμμα τους βαλσαμώθηκε ακαριαία μπροστά

Να βουτά στο κενό

Με τα μάτια ορθάνοιχτα πώς να κάνεις κουπί

Στους γερασμένους κροταλισμούς του αέρα;

Τα πουλιά και τα ψάρια αντάλλαξαν λέπια με φτερά

Τα εναλλάσσουν με τέχνη και η πυξίδα καλά κρυμμένη

Σε θέση ισχύος

Και πώς κάποια στιγμή να γεμίσουν στο υδρόβιο κενό

Ολόκληρη υγρό

Ανυπόφορο

Μπλε;

[από τη συλλογή ΑΚΡΟΓΟΝΙΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΙ εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2012]

ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΔΥΩ (Υπέργεια διάβαση)

Πολύ νωρίς άφησα να με καταπιούν τα μπουντρούμια

Μια υγρασία πλίνθων στο βήμα

Φρούρια τα σπίτιa

Arte povera και μεγαλοπρέπεια εισόδου

Στο ύψος των τακουνιών Σαλβατόρε

Χτίστηκε το πηγάδι της Β

Με σιδεριά κυλινδρική ημισφαίριο

Ο αιώνας και η αρίθμηση το Τέλος

Xxxxiii τόσο όσο το έκθεμα η ηλικία

Το υποδημα κύρους ή ξιπασιάς

Πολύ νωρίς αφέθηκα να μυρίζω βροχή

Και ύπαρξη

Αγαπωθημένη

Από τον αιώνα που δεν

Από τον αιώνα που δεν

Σχηματίστηκα ακόμη

Εκφοβισμένη και με χυμούς ponte vecehio

Έρωτας στο τζάμι Το βλέμμα στο δρόμο

Ιστορίες καθημερινής τρέλας

Συνειρμοί με χνώτο

Να διαγράφεται το αποτύπωμα των δαχτύλων

Η θεατρική λήψη των στιγμών στον ιππόκαμπο

Με σέπια χρωματισμούς επτά

Επτά ημέρες για να εφευρεθεί ξανά η

Έντρομη κλειστή ροή

Πραγματικότητας

Πολύ νωρίς άφησα να με καταπιούν τα μπουντρούμια

Σου είπα κάποτε πως στα δεκατέσσερα με γέννησες

Και στα εβδομήντα με μαθαίνεις να μεγαλώνω

Μόνη

Σαν το πιο ψηλό σημείο της σκέψης μου

Και μοναδική σαν το μυστικό που κουβαλάς

Ενοχικά παραμορφωτικά υπογλώσσια

Για επτά ημέρες η άφεση

Η εμποτισμένη με δέρμα γονιού

Μυρίζω ύπαρξη – βαρύ αίμα

Σόι πάει το βασίλειο –λένε

Και η αυτοκρατορία των αισθήσεων

Βρίσκει την πρώτη τρωτή στάλα

Αναπαραγωγής

Διπλασιασμός του κυττάρου

Σε εφτά ζυγωτές μέρες

Σε εφτά γωνίες εξωστρεφείς

Εφτά αμβλείες σκέψεις

Εφτά στιγμές ανυπόφορες

Εφτά συγγενείς ασθένειες

Εφτά ζυγωτικές ένα

Εφτά εδώ και τώρα ένα

Κουβαλάμε δέρμα κάτω από δέρμα

Πολλές ποιότητες

Με ελαφρά διαφορετικούς αποχρωματισμούς

Και το αίμα μόνο σταλάζουν

Εκατοστό κυβικό

Σε ένα κέντρο που ονομάζουμε ψύχωση

Δεν διαιρείται όμως ο κόσμος

Ούτε σε Ηπείρους ούτε σε Ωκεανούς

Αλλά σε ξεφλουδισμένες παλιές ταπετσαρίες

Και σε ποινικές διαθέσεις του Εγώ με τους Άλλους

Σκέφτομαι και γράφω – κανείς

Καμιά χαρτογράφηση δεν πετυχαίνει ν’ απεικονίσει

Ούτε καν να υποψιάσει το περίγραμμα

Το σχήμα και τη μυρωδιά της αποσύνθεσης

Της αλλαγής διαμονής της μεταφοράς

Της μετάφρασης του Αιώνα

Πολύ νωρίς άφησα να με καταπιούν τα μπουντρούμια

Το υγρό περιθώριο της βροχής

Κρατημένη βροχή

Ταγγισμένη απόλαυση

Τακούνι

Ύψος

Πηγάδι

[από τη συλλογή ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2013]

Ο ΕΠΙΔΕΣΜΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Όταν σου έλεγα κάποτε πως η πολλή μόρφωση

Λειτουργεί παραμορφωτικά για το βλέμμα

Έκανες εφησυχασμούς
Στο νύχι που κόβει τον παράμεσο

Κι έλεγες

Τώρα που καίω δέρμα –δέρμα την πλαστική

Αναπόδραστη ανάμνηση

Γιατί θες να μάθεις

Για τον επίδεσμο έρωτα

Για τον επίφοβο αφανισμό μου;

Κάνε αναδεύσεις

Και μην ξεχνάς

Να ξεμυτίζει η μύτη σου

Στο πάνω άκρο της σελίδας

Λέγεται ανύψωση πνεύματος;

Λέγεται κατακραυγή;

Αυτό είναι μόρφωμα

Επικήδειο μοίρασμα

Αγαπητή μικρή

Και λίγοι

Σώθηκαν

Από το σάρκωμα

Της γνώσης

Της μορφής

Και του έρωτα

Το υδροκέφαλο μωρό κοιμάται

Ανάμεσα

Στα πόδια μας

Το παίζουμε άνετοι

Προσποιούμαστε

Δέσμευση

 [από τη συλλογή ΑΚΡΟΓΟΝΙΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΙ εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2012]

Η ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΣΧΙΣΗ (Not exit)

Πάντα αναρωτιόταν γιατί αυτή η μορφή

Γιατί αυτή η οριοθέτηση από εδώ μέχρι εκεί

Συρρίκνωση που ανακουφίζει. Σώμα που τρομάζει
Δυο μάτια δυο χέρια δυο πόδια μύτη αυτιά μάτια

Κίνηση αφόδευση ένωση σκέψη φθίση

Τι είναι αυτό; Ποιάς κατάρας κατάληξη η ευχή;
Πώς τα ζώα επέτρεψαν εξέλιξη;

Η ανταποδοτική φύση που όλο προσποιείται

Το θύμα

Αυτή η καθημερινή μέθεξη

Να υπάρχει έκσταση στη μουσική

Στο διάζωμα στα φαναράκια στην μοναξιά

Και από κει να συντροφεύεσαι το όνειρο

Από κει ν’ αναρωτιέσαι τι οφείλει

Στον πεζό η διάβαση

Στον αναβάτη το βουνό

Στον αστρονόμο ο ουρανός

Η μορφή θα  μπορούσε να είναι σε άλλη διάταξη

Περισσότερο ίσως γωνιώδης

Ή πολύ απλά όλοι μια σφαίρα –πολλές σφαίρες

Κυκλοτερείς περιπτύξεις –αμφίβιες αναπνοές

Ή ευθείες –Μια Flatland ευφάνταστη εύθυμη

Και ανεπαρκής

Όπως και τώρα – Να θέλει την άλλη διάσταση

Την οποία

Ύψος πλάτος βάρος βάθος μήκος Όγκος

Πολλαπλούν μυέλωμα πολυεπίπεδο

Πολύγωνο οξυγώνιο

Οξύμωρο

Να γινόταν πραγματικά άνθρωπος

Με άλλη έννοια – Σημείο σε γραμμή

Σε φωτιά – Το μπλε εσωτερικό της φλόγας

Σε καρούλι αρχή Μέση τέλος

Σε ταινία μόνο ο πρωταγωνιστής ή

Ο σκηνοθέτης

Σε τρυπανισμένες σκέψεις μόνο δύο

Αγκυλώσεις στο χάος

Καμιά διαφυγή από εκεί – Ουδεμία

Κανένα ράμφισμα της ατμόσφαιρας

Με challenge υποθέσεις κύρους τρόμου

Και πεντάγωνης ισορροπίας

Να μπορούσαν κατά βούληση να αλλάζουν

Να αλαλάζουν – κύμβαλα

Τρόπο και χώρο στο σώμα

Μια αρχιτεκτονική που προϋπήρχε

Και θα προμήνυε

Σοβαρά σημάδια ακμής Εσωτερικές υποθέσεις

Όχι μόνο από μέσα

Το μισό πρόσωπο στην σκιά – το άλλο στον ήλιο

Το ένα πόδι κοντό Το άλλο κοντύτερο

El topo και νέα συμμετρία και γεωμετρία

Του νου – Κανένας δεν θα λεγόταν

Παράταιρος

Παραπληγικός

Παρηκμασμένος

Παραμορφωμένος

Παρίας

Στις παρυφές μιας νέας ολοκλήρωσης όλα

Ολοκληρωμένα και ολοκληρωτικά

Ανολοκλήρωτα

Η φαντασία θα έπρεπε να συμπληρώνει το μάτι

Η μορφή να προσδιορίζεται κάθε λεπτό εκ νέου

Με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς

Θα γεννιόντουσαν Σιαμαία

Θα κορυφώνονταν μαζί

Θα χώριζαν ιερογλυφικά στα δεκαέξι

Θα έβρισκαν το el topo στα εικοσιένα

Το alter ego στα τριάντα δύο

Και το δικαίωμα αλλαγής εισιτηρίου

Με voyager 621 ατμοσφαιρικά

Κανάλια σκέψης

Θα γυρνούσαν στην μήτρα

Και θα έπαιρναν υλικό για γενετικό υλικό

Άλλου ανθρώπου

Θα ζούσαν παντού
Σιαμαία θα γίνονταν ξανά

Κατά βούληση και επιλογή

Ο θάνατος θα ήταν η πιο gourmet απόφαση ζωής

Σε όποια ηλικία μετά από κατάθεση δηναρίων

Για προπατορικά αμαρτήματα

Θα έπαιρνα σιαμαία μαζί και την επόμενη άφιξη

Θα στριφογύριζαν επιδεικτικά γύρω από

Τους τάφους τους

Και ένα δύο τρία θα βούλιαζαν

Και θα άκουγαν το βαθύ τραγούδι της σιωπηλής

Να πηγάζει από τα βάθη του εγώ και του στήθους

Θα χειροκροτούσαν με τα αυτιά αυτά που άκουγαν

Θα τα ξαναέβαζαν ένα-ένα στη θέση τους

Θα χειροκροτούσαν με τα μάτια αυτά που έβλεπαν

Θα τα έβαζαν στη θέση τους

Θα επέλεγαν να βλέπουν εαυτό σε καθρέφτη

Μια φορά στις τρεις μέρες

Και εαυτό σε άλλους μια φορά την ημέρα

Θα μακροημέρευαν το πάθος για Σίγαση

Ουρλιαχτό και οργασμό

Θα δημιουργούσαν σαν σφαίρες

Θα κυλούσαν παντού

Σαν γωνίες θα κρύβονταν όπου ήθελαν

Θα πλάτιαζαν στο λόγο και το σώμα τους

Θα αποκτούσαν εσοχές να δεχτούν κι άλλους

Μια συμπόρευση –Σιαμαία πορεία

Σαφώς διαχωρισμένη – Εξάλλου όπως τώρα

Τον πόνο θα τον ένιωθαν αμείωτο

Ο καθένας όπως και τώρα θα ήταν απύθμενος

Και χωρίς παραλήπτη – δίχως αντίκρισμα

Μια μορφή ζυγώνει τον εαυτό της

Τον αναγνωρίζει με δυσκολία – Και πάλι

Η αναπνοή θα παρήγαγε λέξεις

Και η ομιλία σιωπές

Παύση

Πολλά θα συνέβαιναν άξια λόγου

Η απόσχιση ρωγμή

Που θα την ένιωθαν πιο βαθιά και από την ψυχή

Κάθε δέρμα που θα έχει λύση της συνέχειας του

Πήξη της ροής του

Η μορφή πήρε την τελική κατάληξη

Δύο (χέρια)

Δύο (πόδια)

Δύο (μάτια)

Δύο (αυτιά)

Δύο (παιδιά)

Ένα (στόμα)

Ένα (κεφάλι)

Ένα (μύτη

Πολλά (δάχτυλα)))))

Μηδέν – έσω

Μηδέν – εγώ

Μηδέν – άλλος

Σπανίως ερωτοφτιαγμένα

Ζεματισμένη ανάγκη για παραπάνω

Ιδρώτα

τελική φόρμα

[από τη συλλογή ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2013]

ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΑΝΑΠΟΔΑ

Να σκοντάφτεις πάνω σε δυο-τρεις σελίδες συνοδευτικές

Να οπισθοχωρείς αβέβαια

Και τα αγκαθωτά φιλιά να έχουν σφηνώσει πάνω στα χέρια σου

Και μ’ αυτά σφιχτοδεμένο πλεχτό να φτιάχνεις με άμμο

Και μ’ αυτήν να μετράς τον χρόνο κουκίδα-κουκίδα ασημαντότητας

Και μ’ αυτόν να ξεπλένεις τα δάχτυλα και πάλι να ξορκίζεις δυο βασανισμένες στη ράχη σκέψεις

Και μ’ αυτές να κάνεις συναισθήματα που δεν έχουν λογική αλληλουχία –μόνο θυμό αδένα

Και από εκεί να εκκρίνεις το τελευταίο γλαφυρό ερωτηματικό όλο καμπύλη

Και μ’ αυτήν να βάζεις στρατσόχαρτο και σιγά-σιγά να προκαλείς οξύνσεις σφυριχτές

Και μ’ αυτές να φτιάχνεις γωνίες να τρυπώνεις τις φυγές

Και τις αυταπάτες

Και οι σελίδες οι συνοδευτικές

Που με όλα τα προηγούμενα έχουν τσαλακωθεί

Και αυτές να τις ξετυλίγεις σιγά-σιγά

Και με μουρμουριστό γυροφάνι ν’ αρχίζεις

Αμφιταλαντεύσεις στο νόημα

Και ο χρόνος να γυρνάει σαν ανάποδο μέτρημα

Από το εκατό και κάτω

Και με αυτόν να φτάνεις στην κουκίδα

Και με αυτήν να σημαίνεις

Τέλος

Τέλος

 [από τη συλλογή ΑΚΡΟΓΟΝΙΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΙ εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2012]

Η ΡΩΓΜΗ ΤΟ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ

Την ρωγμή

βαθιά ρωγμή

Όπως όταν σκίζεις ύφασμα πολυθρόνας

Για να αλλάξεις τον τρόπο που κάθεσαι

Σε όλο το βάθος που μπόλιασε το κάθισμα

Την συζήτηση τον έρωτα την συνεύρεση

Την εναλλαγή τη ρωγμή

Σαν ρυτίδα που ποτέ δεν περίμενες –Ν

Εμφανιστεί σε αυτό ακριβώς το σημείο.

με τόση ελάχιστη απόσταση από το λείο κομμάτι

Του πραγματικού

Τότε που έδινες κέρμα την συσφικτική θέαση

Και τον καθρέφτη τον αλοιφή γεμάτο σκόνη

Γιατί ως γνωστόν

Η θολότητα διευκολύνει

Την εξομοίωση

Την εξομάλυνση

Την ανακρίβεια

Την διάθλαση – είδωλο

Σε νεότερη ανάκλαση

Η ρωγμή

Σαν κρέας κρεμασμένο σε Bacon

Ακόμη να σπαρταρά –άλλοτε τρίπτυχο-

Ακόμη να ζητάει συγχώρεση

Εξήγηση υπεκφυγή

Και με αιχμηρό αναπόσπαστο του σημερινού

Έρχεται ακριβώς να σπάσει στην μέση

Με τον ήχο μουσαμά εύθραυστο και νωπό

Που αφήνεται σε συνεχή λύση της συνέχειας

Του δέρματος

Και μόνο ένας κατατάσσει το κενό που συμβαίνει

Σε ονόματα διαφορετικά από τον εκτελεστή

Ένα θύμα τη φορά η οπή που δημιουργεί

Η σχάση

Κενό Ι κενό ΙΙ κοινό διάστικτο

Η ρωγμή

Έρχεται σε σκουριασμένη φορεσιά

Γύρω-γύρω βρύα και λειχήνες

Σε μια ράγα διάνοιξης πάνω στο ανοξείδωτο

Που λέγεται μπαλκόνι

Και προστατεύει απ’ το πολύ ύψος

Από την πολλή αιώρηση

Λάθος το βάρος των πουλιών

Το είπαμε λογοκλεμμένα τιτιβίσματα

Η ρωγμή

Σοβαρή μεγαλοπεπής

Και ωραία κοιμωμένη

Σε σελίδες βιβλίων

Ακόμη κι ανάμεσα σε γράμματα

Που δεν ολοκλήρωσε η σινική

Η ελλειπτικότητα και η gestalt ολοκλήρωση

Η ρωγμή

Κάθε τόσο πιο σίγουρη γίνεται εκείνη

Για την φωνή που φωνάζω

Πιο βραχνή ανοίγω το στόμα

Περισσότερη ρυτίδα στα μάγουλα

Καθώς κάθομαι στον ξεκοιλιασμένο καναπέ

Διαβάζω ένα βιβλίο για τον Bacon και

Βλέπω απέναντι έναν πίνακα

Οσφυονωτισίας διάσχισης

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε αυτή η σάρκα

Μέσα μου κι από πάνω τόσο ψυχή

Να προστατεύει σαν φιλμ διάφανο

Την πτώση των κυττάρων που λέγονται

Που λέγονται ρωγμή Ι ρωγμή ΙΙ ρωγμή ΙΙΙ

Πολυθέμελη συθέμελη αμνιοπαρακεντημένη

Παροχετευμένη διαμπερής

Ακατάληπτη

Και

Το κενό

Πάντα να συμπληρώνει διάκενα.

 [από τη συλλογή ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2013]

ΔΙΑΖΩΜΑ

Διαστρωματώσεις χρωμάτων

Ανάγλυφο το βήμα ν’ ανέβεις

Αφήνω το κοτσάνι των λουλουδιών

Ασύδοτα να μεγαλώσει

Να κρεμαστεί με μήκος και αυτοχειρία
Συθέμελα να γίνει ροή

Να πιαστείς και ν’ ανέβεις

Μουρμουρητά της νύχτας γαζώνουν τα αυτιά

Σαν μυρμηγκοφωλιές

Που κατακτούν μουσικές

Φράσεις για να έχει απόθεμα ο χειμώνας

Και οι αυταπάτες – αλλά ανεβαίνεις

Χωρίς οδηγό επιβίωσης

Χωρίς εξιδανίκευση

Και επιβεβαίωση

Πώς

Ο μίσχος και ο λαιμός των φυτών

Γίνεται καμηλοπάρδαλη

Αυτοσαρκασμού

Και μερικά είναι σαρκοβόρα

Και μυτερά σαν τρίαινες

Ποσειδώνιου κάλλους

Πώς να πιαστείς;

Εκτός εάν τα χέρια

Και αυά κοφτερά

Και βρουν τελεία στις λάμες που γίνονται

Λεπίδες ακούσιου

Θα ξεγυμνωθούν τα σεντόνια

Θα βρουν άλλο τρόπο

Να δένονται οι κόμποι

Μέσα ο ένας μέσα ο άλλος

Τώρα γερό γίνεται το σχοινί

Στην προσπάθεια

Σίγουρο για ανάβαση και καταβυθίσεις

Τον καιρό αναμένω να μπεις

Από την τζαμόπορτα που έχει μουλιάσει

Από την υγρασία του μισοφαγωμένο

Φεγγαρόφωτου

Κι αυτό βουλιάζει στον χώρο

Αα! Κάτι ακούω

Σφύζεις και κατεβαίνει η πίεση

Τρίζουν σχεδόν σιωπηλά

Τα αλουμίνια

Καθώς νιώθουν βαρύτητα και η επιθυμία

Να φτάνει στο έκτο οροφοδιάζωμα

Της φυγής

Και από κει η πτώση θα γίνει εις διπλούν

Και με άνεση

Πώς θα γίνει να ριζώσει το κεφάλι των λουλουδιών

Στην άσφαλτο;

Πώς θα μπορεί ο ουρανός να βάφει λωρίδες

Διαβάσεις

Και φανάρια αναμονής;

Πώς θα γίνει σύννεφα να περιπλέκουν ανθρώπους

Πεζή;

Πώς τα φώτα και τα σιδεροφραγμένα χρωματιστά

Να μιμούνται άχαρα τα άστρα

Και να μην αυτοκτονούν για ευχές:

Και καθόλου να μην καταφέρνουν

Την μεταθανάτια ζωή μιας επιθυμίας;

Αχ, κάνει κρύο

Στα μέσα της αναρρίχησης

Το κέντρο της γης γεμίζει θριάμβους

Επίγεια γείωση βεβαρυμένης βαρύτητας

Και πλέον

Είναι γιατί ολόκληρη υδρόγειος

Λέγεται στρογγυλή

Ενώ τόσες γωνίες προεξέχουν

Στο επάνω νερό

Και από εκεί πιάνεσαι

Για να λειάνεις τη στρογγυλάδα

Και της αναμονής

Το ανεκπλήρωτο

Ίσως…

 [από τη συλλογή ΑΚΡΟΓΟΝΙΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΙ εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2012]

Μέτρηση Ποίησης σε ένα Οβάλ Περιβάλλον: επιφώνηση λέξεων Έρωτα σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς Γάμα

Όμως όχι- Φτάσαμε στην πραγματική διάσταση μιας flatland κατανάλωσης Μεταβλητές διαστάσεις Χρώμα απροσδιόριστο Κατάδειξη και καταδίκη κυρίως έρχεται ο άνθρωπος με το κεφάλι Ο τέλειο Τελεία τεράστια για να μην ακούει πλάθει τα κόμματα σε ωτοασπίδες/ μεταβλητές διαστάσεις μεταβλακώδεις διαθέσεις, Ω! Αυτιά όλο παρένθεση λαιμός ανύπαρκτος –όλο λίπος Σώμα πολλά θαυμαστικά Για βυζιά το Ωμέγα Άνω τελεία ο αφαλός Αγκύλη το ηβικό οστό και από πάνω μια ψυχή όλο δέρμα και μια επιθυμία χωρίς καθόλου ψυχή Για χέρια πάλι δυο θαυμαστικά με πολλά διαλυτικά Για δάχτυλα (τα δαχτυλίδια πάλι χωρίς ν’ αφήνουν σημάδι) Φοβερή συμπύκνωση δυο πόδια σε ένα Ένα πόδι βουτηγμένο σε ένα τόνο τσιμέντο Από ερωτηματικά που δεν περπατάνε ποτέ και τα παπούτσια μια συνένωση- Ω!  Α!  Ω! Ανάλογα με το άρωμα η συνουσία γίνεται και με τον εαυτό αφ’ εαυτού και ούτω καθεξής Εάν επιθυμείτε –πριν εισέλθετε βεβαιωθείτε Δεν χρειάζεται ο άλλος Ο καθρέφτης ο απαγορευμένος καρπός Το κίνητρο το όνειρο  [Γεωργία Τρούλη, Μέτρηση Ποίησης σ’ ένα οβάλ περιβάλλον –που κρύβει περισσότερη φυσική ροή για τη ροή και τις λέξεις]

ΜΕΤΡΗΣΗ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΟΒΑΛ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ (ένα ποίημα της Γεωργίας Τρούλη το οποίο βρίσκεται σε αποδόμηση διεκδικώντας χρόνο και ροή, αφήνοντας στη διήθηση και στο ασυνεχές μιας συνέχειας που αφορά σε γλώσσα και εικόνα που απλώνονται ανιχνεύοντας υφές στο λευκό μιας ιθαγένειας που λέγεται Άνθρωπος)

Κυρίως έρχεται η τελεία

Όμορφη

Στρογγυλή

Αποφασισμένη.

Ακολουθεί το ερωτηματικό

Η παρένθεση

Η επίφαση Η άνω και κάτω στίξη.

Η ανάγκη για συνέχεια

Η αποσιώπηση

Έρχεται θριαμβευτικά η ευχή

Να υποτάξει,

Να προστάξει

Να διακινδυνεύσει

Προστακτική ευκτική

Και με ένταση

Μας απομένει ένας υπερσυντέλικος χρόνος

Και τίποτα δεν χάθηκε όπως

Θα έπρεπε.

Έπειτα παρουσιάζεται το Α

Πάντα κουρασμένο

Και ασυναγώνιστο

Ασυγκράτητο

Να επιβάλλει

Άφεση άφεση

Και ένα ωμέγα

Να θυμίζει υπερΩκεάνιο-

Ανάμεσα σε δυο ηπείρους.

Ανάμεσα σε θάλασσα αα ωω

Σαν κύματα

Της μειωμένης συνείδησης

Και επιφώνηση έρωτα

(στις τρεις του ήλιου)

Ένας ποταμός ήρθε και μου ψιθύρισε

Πως σημασία έχει μόνο η μεσαία ροή

Αυτό που πάλλεται

Που περιέχει

Οι δύο άκρες καμία αξία

Όλα ξεκινάνε νερό - όλα καταλήγουν θάλασσα

Με πολλή αφαλάτωση

Υο ενδιάμεσο δέρμα – λείο σαν χέλι

Και το άλλο αφυδατωμένο σαν πιράνχας

Τρώει λέξεις που δεν υπήρξαν ποτέ

Και ροκανίζουν τη μέσα σημασία στα μάγουλα

Έρχεται το γήρας των λέξεων

Σε μια ήπειρο που δεν ανακαλύφθηκε σωστά

Και από την αρχή με Τόνο

Έρχεται ο τόνος σε έννοιες που ξεψυχάνε

Εάν τις βγάζεις από τη γυάλα

Και εάν τις τοποθετήσεις λάθος, αλλάζει

Όλη η ιστορία του σύμπαντος

Μερικές σημασίες δεν τονίζονται από φόβο

Για τη ψυχή αφίσα

Το βήτα φαίνεται ακούραστο

Λατινολάγνα ζωή

Το γάμα αν και με συνειρμούς

Ποτέ δεν το συναντά κανείς ξαπλωμένο

Και τίποτα δεν διακορεύει το οβάλ

Που υπόσχεται – Τίποτα

Στο δέλτα της ήβης μια Διηάνειρα

Μια Λερναία Ύδρα σε πόλεμο

Και με 24 κεφάλια σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς

 Εεεε;

Ζαχαρωμένη ζεματισμένη αίσθηση νεότητας

Ζωή και κάθε αποτύπωμα πεθαίνει

Στο προηγούμενο χωνευτήρι συνύπαρξης

Έπειτα

Έρχεται κυρίως ο ήλιος

Περί βροχής και άνθισης ο λόγος –ώμος

Σκοτεινό Αμαζόνιο Δάσος-όμως

Και ένα

Ο ολόκληρο όλο θέληση

Θέλω Θέλω Ο Θέλλο

Κανείς δεν άκουσε τον ήχο δυο σπαθιών

Που δεν ακόνισαν καλά τη μύτη

Το στόμιο

Και την δερμάτινη θήκη της Ιστορίας

Τόσοι νεκροί στις λέξεις

Τραγωδία η ζωή

Ασυγχώρητη ανάγκη τα όνειρα καλοκαιρινής οπτασίας

Ιππόλυτε

Πού είναι οι δυο άκρες του Ιώτα σου

Ενώ αρχίζει με γάμα και όλη η καθετότητα
Σε μια στρογγυλάδα οφείλεται

Και κυρίως οφείλει;

Κυρίως έρχεται το Κάπα

Κατεπείγον

Κατηφές

Κατηφορικό

Κατακρεουργημένο

Καταστροφικό

Και όλο αποφασισμένες γραμμές

Δυνατότητα να εμπεριέχουν το οβάλ

Ανάλογα με το γραφικό χαρακτήρα

Λαμπυρίζει η αποδοχή της συνέχειας

Σε μια αναλφάβητο εποχή της ποίησης

Η μέτρηση σ’ ένα οβάλ περιβάλλον

Γεννά άλλα κριτήρια

Κάθε πείραμα και μια αστεία υπόθεση

Για πειραματισμό

Το πιλοτικό πλάνο το αφήνω προοικονομία

Για το Π πριν τη ροή

Και κάθε κυκλικότητα του τετραγώνου

Μην –καμία άρνηση απαγόρευση

Όλα επιτρέπονται και γι’ αυτό γωνίες

Και γωνιώδεις αποφάσεις σε όλα

Τα στρογγυλά της απόφασης

Και για το δέλτα δεν είπα πως μόνο

Αδυναμία δεν δύναται

Ξύρισμα κόντρα στις λέξεις οι σημασίες

Μια εποχή ξεγειτονεύει τις λέξεις από

Κάθε συναίσθημα -Ξουτ!

Ξεμπροστιάζει το κενό

Το κάθε κενό επιτρέπει το άδειο

Το κενό ξετυλίγεται ξέπνοο

Οοοο οβάλ οβάλ όμορφο

Πίσω το Π τόσες αράδες

Πτύελα και συνέχεια

Ροή μόνο σε κίνηση μπροστά
Διαγώνια υπόσχεση

Για τι έρχεται υπόσχεση

Για το Ύψιλον

Και για το Υψηλόν

Σιαμαία θα ξυπνήσω με έναν εαυτό

Που γνωρίζω ελάχιστα

Σσσσσσσσσσσσσσσσσσς

Τρελή πορεία στο Ταυ

Το τελευταίο μιας αναστάτωσης

Τώρα που πλησιάζει το τέλος των λέξεων

Υπόσχεση για το Ύψιλον και για το Υψηλόν

Μιας αλφαβήτου σχεδόν μεσοποτάμιας

-Ο ποταμός ήρθε και μου είπε για τις εκβολές

Και τίποτα δεν υπόσχεται συνέχεια-

Άρα στο φι φωτιά φεγγοβολάει

Φοβισμένα φαντασμένα

Φαντασμαγορικά φασματοσκοπικά

Φτιασιδωμένα ποιήματα

Έλλειψης φαντασίας και φλόγας

Χωρίς πισωγυρίσματα αυτή η σελίδα

Ψιθυριστά ψεκάζω σιωπή στα σεντόνια

Που λέγονται σελίδες

Με αγωνία

Ψαχουλεύουν τα σημεία εγγύτητα

Ω θέλω Υπερ Ω κυάνιο

Μετά ο άνθρωπος στίξη

Μια ψυχή όλο στίξη

Εξαντλήσαμε τα γράμματα και τις λέξεις

Με ανακούφιση για τη λιτότητα

Και την επιμονή με απόστροφο ‘

Της συνέχειας

Όμως όχι-

Φτάσαμε στην πραγματική διάσταση

Μιας flatland

Κατανάλωσης

Μεταβλητές διαστάσεις

Χρώμα απροσδιόριστο

Κατάδειξη και καταδίκη

Κυρίως έρχεται

Ο άνθρωπος με το κεφάλι Ο τέλειο

Τελεία τεράστια

Για να μην ακούει πλάθει τα κόμματα

Σε ωτοασπίδες/μεταβλητές διαστάσεις

Μεταβλακώδεις διαθέσεις, Ω!

Αυτιά όλο παρένθεση

Λαιμός ανύπαρκτος –όλο λίπος

Σώμα πολλά θαυμαστικά

Για βυζιά το Ωμέγα

Άνω τελεία ο αφαλός

Αγκύλη το ηβικό οστό

Και από πάνω μια ψυχή

Όλο δέρμα

Και μια επιθυμία χωρίς

Καθόλου ψυχή

Για χέρια πάλι δυο θαυμαστικά

Με πολλά διαλυτικά

Για δάχτυλα

(τα δαχτυλίδια πάλι χωρίς ν’ αφήνουν σημάδι)

Φοβερή συμπύκνωση δυο πόδια σε ένα

Ένα πόδι βουτηγμένο σε ένα τόνο τσιμέντο

Από ερωτηματικά που δεν περπατάνε

Ποτέ

Και τα παπούτσια μια συνένωση-

Ω! Α! Ω!

Ανάλογα με το άρωμα η συνουσία γίνεται

Και με τον εαυτό αφ’ εαυτού

Και ούτω καθεξής

Εάν επιθυμείτε –πριν εισέλθετε βεβαιωθείτε

Δεν χρειάζεται ο άλλος

Ο καθρέφτης ο απαγορευμένος καρπός

Το κίνητρο το όνειρο

Ο καθείς και η σημαιούλα του μια σημαιούλα

Όλο δέρμα

Σοβινιστικού χρώματος Εγώ μου

Εγώ σου Εγώ του

Μην ματαιοπονείτε

Η κατανάλωση της λέξης έγινε από τα σημεία

Και η κατανάλωση των σημείων στίξης

Λάθους και έρωτα έγινε από λέξεις

Που δεν γειτόνευαν με τη σημασία τους

Και από στόματα που ροή ποταμού

Ποτέ δεν άγγιξε την υπερώα τον κάλυκα

Τη γλώσσα με σύνθεση

Μου είπε κάποτε η εκβολή

«Μην σε νοιάζει το φουσκωτό του νερού

Η αποτέλεσμα ζωή έχει σημασία»

Και δεν συμφώνησα με το ξερόχορτο ήχο της

Ούτε με τη μαρμάρινη λογοδιάρροιά της

Κάθε υπόθεση ένα λάθος δυνητικό

Ω  Α

Ιω Βάκχε ευοί

Δεν έχει η γλώσσα κυκλικό ταμπεραμέντο

Λάθος μετρήσεις γίνονται πάντα

Ένα περιβάλλον οβάλ μπορεί να φέρει ποίηση

Αλλά οι γωνίες που κρύβει ίσως περισσότερη

Φυσική ροή για τη ροή και τις λέξεις

Το τετράδιο έρχεται όχι κυρίως

Έρχεται τελευταίως

Άνω Τα

Και είναι ένα ολόκληρο δένδρο πετσοκομμένο

Πράσινο και καφέ –κορμός σκέψη

Που μοιάζει λευκό σαν κρυσταλλική ζάχαρη

Ναφθαλίνη ή βόμβα μιας υπερηπείρου

Που ποτά παγωμένοι ως τότε δεν υπήρξαμε

Κάτοικοι

Αληθινοί και εκδιωγμένοι από τον χρόνο

Ένας επίτοπος

Μιας ιθαγένειας που λέγεται Άνθρωπος

(ξεκινάει από Α

και ευτυχώς σε Ω δεν καταλήγει

Κυρίως έρχεται το τέλος

Και ένας ποταμός

Στο μέσο του

Γεννιέται μια θάλασσα

Σε σχήμα οβάλ

Και με βάθος κανένα

Ωω!

Τώρα έρχεται η τελεία

Η συμπύκνωση Η συμπύκνωση Η πύκνωση πυρακτωμένη και διαμπερής. Το σημείο τήξης το σημείο δράσης το σημείο Μηδέν το Άπειρο σημείο. Το σημάδι που αφήνει πυρακτωμένο ασημένιο. Χάλκινη φλέβα πρόσθετο χέρι από κρυοπηξία, χαμένο προ πολλού και κομμένο από το λαιμό. Κάποτε το σημάδι στο μέτωπο στην κοιλιά και κυρίως η τήξη στα γενετικά υγρά. Οι μεσοποτάμιοι κήποι – τα έργα, κάποια άδειασαν από λουλούδια ιστορία αλφάβητο. Ήρθαν στέρεψαν για αιώνες .Η εποχή των παγετώνων είχε κάνει εμφάνιση εντυπωσιακή. Η συριακή αυτοκρατορία του ενός κυττάρου έγινε συριακή σχεδόν σιαμαία αναζήτηση 0-1 σχεδόν σιαμαία από κει κι έπειτα αναζήτηση  [Γεωργία Τρούλη, Σειριακή Αυτοκρατορία]

[ΠΗΓΗ: Γεωργία Τρούλη / Πριν εισέλθετε, βεβαιωθείτε. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ -  [ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ] Η Γεωργία Τρούλη γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1979. Κατάγεται από την Κρήτη και ζει στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στην Σχολή επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας  του Α Τ.Ε.Ι Θεσσαλονίκης, έπειτα στην Φιλοσοφική Σχολή του  Α.Π.Θ και σήμερα είναι τελειόφοιτη του της Ανωτάτης Σχολής
Καλών Τεχνών στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος  σε πολλές ομαδικές. Παράλληλα ασχολείται με την συγγραφή. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία ποίησης και γράφει κείμενα σε έντυπα και διαδικτυακά  λογοτεχνικά περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Αναγνώσεις αγαπημένων Ποιητικών Συλλογών με πολλαπλή εσωτερική εστίαση

Πριν εισέλθετε, Βεβαιωθείτε  (με κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο): http://deepunctum.blogspot.gr/2014/11/blog-post_9.html